Briefwechsel Johann Heinrich Müller


Kurzinformation zum Brief Zum Original
Autor Müller, Johann Heinrich (1671-1731)
Empfänger Scheuchzer, Johann Jacob (1673-1733)
Ort Nürnberg
Datum 23. Januar 1705
Signatur ZB Zürich: Ms H 298, S. 115-117
Transkription Hans Gaab, Fürth

Vir Nobilissime, Excellentissime atque Experi-
mentissime, Domine et Patron Co-
lendissime.

Dum praesenter ad Te exarare sustineo, audaciae culpam non inde excusare conabor, quod Altorfij quond. ex B. Sturmij nostri facundissimo uterque pependimus ore, ejusque praeceptis philosophicis (quanquam dispari sedulitate, dum ego ex publicis plerumque privatisque lectionibus addiscere cogebar, quod Excellentia vestra privatissimis maximam partem horis summo ardore & celeritate faciebat) animos nostros imbui passi sumus.[1] Haec enim studiorum communio cum haud adque arctum comitem habuerit amicitiam, dubitare jure possum, annon temporum commilitonumque tam vetustorum memoria dudum animo tuo exciderit. Necque m. ad jam provocabo amicitiam, quam frater meus natu minor sub auspiciis Illustrissimi Dn. Comitis Mar-

[S. 116]
sigli[2] Tecum & cum charissimo Dn. fratre[3] tuo coluit; quin neque ci de mihi idoneam praebere videtur excusationem audaciae quam in Conspectum Tuum prodar; sed omnem, si qui meruero, veniam ab Eimmartiano nomine repetam, quippe quod Te aestimari & venerari ex epistola a. 1695 ad ipsum data,[4] hisque ipsis diebus inter caeteras Beati Viris schedas inventu, satis luculenter perspexi. Hoc g. tam charo Tibi nomine fretus calamum arripui, literisque quamquam ineruditis, studia Tua interpellare ausus sum. Et utinam neu nunc demum, quô Virum Beatum deplorare cogor, id numeris sustinuissum! decessit n. Vir optimus d. 5 Jan. hujus anni post superatam longinquam infirmitatem, marasmo quasi quod. Senili,[5] a. aetat. 67. Qui diutius ex vivis abest, eum acerbius subinde jacturum ejus sentit civitas Norica, & utinam non fortasse etiam extranei! Nos, qui in B. Viri haereditatem succedimus, inter alius maximus ejus Patronum agnoscimus Illustrissimum Comitem Marsigli, cui proinde Viri ipsi tantoperè deamati obitum notum facere cupimus. Comperio autem

[S. 117]
ex fratre meo Vienne nunc degente, vel Tiguri apud Excellentiam Vestram Illustrissimum degere hoc tempore Dn. Comitem, vel saltem perspectum habere Excellentium Vestram, quorsum migraverit, & quâ occasione literae ad ipsum perferri queant. Quod dum confidimus, praesenter ad Illustrissimum Dn. Comitem includere impensissimèque rogare volui, ut Excell. Vestras eas l. praesenti Dn. Comiti tradere, l. absenti transmittere velit. Dabit hoc non nobis tandum haeredibus, sed & ipsi m. beati & charissimi Eimmarti nostri memoriae. Curabit m. ut citu vel tradantur vel transmittantur nostris impensis. Multum n. nostra refert, ut & recte & cito curentur. Quod si denique Excell. Vestra l. tribus verbis nobis respondere dignata fuerit, complementum voti nostri nos assecutus putabimus, operamque dabimus, ut quacumque alia occasione vicissim officiosissimum animum nostram experintur. Vive feliciter & Vale. Dab. Norimb. ♀ d. 23 Jan. 1705.

Celeberrimi Nominis Tui

Inscriptio literarum ad nos transmitten-
durum posset esse: Auf der Fleisch-
brücke im Barbierers Hause
abzugeben

Cultor observantissimus
M. Joh. Henr. Müller.



Zusammenfassung:
Müller erinnert Scheuchzer an gemeinsame Studienzeiten in Altdorf bei Sturm. Eimmart ist am 5. Januar in seinem 67. Lebensjahr gestorben. Er bittet Scheuchzer ihm einen Kontakt zum Grafen Marsigli zu verschaffen.


Fussnoten

  1. Müller und Scheuchzer hatten beide ab 1692 in Altdorf bei Sturm studiert.
  2. Müllers Bruder Johann Christoph hatte in den Diensten des Grafen Ferdinando Luigi Marsigli (1658-1730) gestanden.
  3. Johannes Scheuchzer (1684-1738), der jüngere Bruder von Johann Jacob Scheuchzer, war Nachfolger von Johann Christoph Müller als Sekretär von Marsiglig geworden.
  4. Briefe Eimmarts von und an Scheuchzer befinden sich im vierten Band seines Nachlasses, wurden aber bislang nicht eingesehen. Bekannt ist aber der Brief von Maria Clara Eimmart an Scheuchzer vom 11. Oktober 1695.
  5. Marasmus senilis ist die Altersschwäche. In der Definition von Zedler (XIX, 1739, Sp. 1171): das Abnehmen alter Leute, so ohne ein hectisches oder auszehrendes Fieber seyn kan.